Het donker

Het donker

kunnen we misschien heel even praten?
ik weet je hebt het druk en weinig tijd
maar er is steeds iets dat onaangekondigd als een koude windvlaag
langs mijn ruggenwervel glijdt
het is een donker en het vult soms heel de kamer
en als een dier dat ergens ritselt in de struiken
kan het vanuit het niets onaangekondigd duiken op het licht dat leeft hierbinnen
het gaat zijn gang
als ik het laat dan zal het glansrijk van me winnen ben ik bang

kunnen we misschien heel even praten?
ik weet je hebt het druk en bovendien
het is iets dat van binnen aan me vreet en dat is aan de buitenkant
vast niet te zien, maar
er is een donker en het vult soms heel mijn lichaam
als het één vinger krijgt neemt het de hele hand
het kwam hier ongevraagd te landen en van binnen
gaat het maar zijn gang
als ik het laat dan zal het glansrijk van me winnen ben ik bang

straks heeft het al wat zich verwondert van nieuwsgierigheid ontdaan
en heeft het al wat praatte ieder geluid ontzegd
heeft het alles wat in mij bewoog zorgvuldig lamgelegd
en heeft het licht in mij in feite nooit bestaan
want

’t is zelden dat we echt nog even praten
we hebben het zo druk en bovendien
het is iets dat vanbinnen aan me vreet en dat is aan de buitenkant
gelukkig
niet te zien

© Elke Vierveijzer